Bir 14 Şubat Anatomisi

Birbirini seven “can ile canan”ın hikayesidir bu, 2012 yılının şubat ayının 14.gününde yaşanan…

Nasılsa 26 şubattır birbirlerine hayatlarının sonuna kadar beraber olacaklarının sözünü verdikleri günün 3.yıl dönümü… 14 şubat gibi bir gün ancak 3 yıl önce can’dan gelen boş mesajın canan tarafından “yanlışlık oldu herhalde” diye cevaplamasıyla başlayan bir yolun, bir ömrün ilk karşılıklı adımıdır… Ancak bu yüzden güzel,sadece bu yüzden özel olabilir. Kutlanmasa da olur ama yanyana olunası, o boş mesaj, o ilk heyecanlar karşılıklı anlatılasıdır.

**********************************************

Sabah işe gidilir, yoğunluklar atlatılır ve canan’ın telefonu çalar, arayan CAN’ıdır…  Acaba aşağıya filan mı gelmiştir, öğlen arasına yakındır çünkü saatler. Merakla açılır telefon… önce hoş-beş, sabahtan arayamamanın sebepleri, yoğunluklar… sonra istemeye istemeye sadede gelinir. Zira müdür şehirlerarası dönüş yolunda kar nedeniyle kaza geçirmiş, önündeki araca çarpmış ve zaten kanser hastası olan eşi başını çarparak yaralanmıştır. Adamcağızın tayini yeni çıktığından misafirhanede, eşi memlekette kalıyorken başkentte karısını götüreceği kimsesi yoktur. Ve iş yerinden en güvendiği adama telefon eder, “hastanedeyiz eşimi size götürsek olur mu” diye ricada bulunur. Çünkü kaza yerinden aracını alıp servise götürmesi gerekmektedir ancak eşi hem hasta hem yaralıdır. Elbette ki can, başka insanlara yardımı hep hayatının bir gayesi edinmiştir, canana düşense ona ömür boyu destek olmaktır. Ahh caan! Tüm bunlara rağmen “yanına gelemeyeceğim” demez de, binbir özür, binbir sevgi sözcüğü… “seni boynu bükük bırakmak istemezdim, yanına uğramaya çalışacağım…”

  

********************************************** 

Akşam olur, iş çıkışı yaklaşır, can’a telefon edilir, ancak meşgule alınan telefon az sonra mesaj sesiyle titrer. Merakla bakılır her zamanki gibi, 3 yılın eskitemediği heyecanla… “sana çok yakınım ama müdür yanımda…” Elbet üzülür canan, ama bilir ki canının elinden gelse koşa koşa gelecektir yanına, ama “bugün başkasına,yarın bana” gibi bir durum söz konusudur ve yardım etmek gerektir. Hiç içerlenmez, bu bir insanlık görevidir…

**********************************************

Gece konuşulabilir ancak, sevgi dolu… yine “adet başkalarının adeti ama olsun yine de beraber geçirmek isterdim bugünü seninle…”  Ben de isterdim elbette canımın canı, ancak elinde değildi ya,olsun dert etme. 26 Şubat’ı kutlarız biz de… Ve tabii yine o boş mesajın hatırlanması,heyecanlar, şükürler… ve huzurlu bir uyku…

 

********************************************** 

Sabah iş yerinde telefonla konuşanları duyunca içimden gülüyorum. Belli ki soruyor telefonda konuştuğu arkadaşı genç kızımıza; “ sana ne hediye almış” diye… Boynundaki kolyeyi tutarak sayıyor o da heyecanla… belli ki kolye alınmış. Düşünüyorum da, benim hediyem sensin CANım, senin yüreklerine su serptiğin insanların duaları, senin huzur veren sesin ve 3 yıl geçmesine rağmen hala hatırlayıp- hatırlatıp heyecan verdiğin her anı… benim hediyem SENsin, Rabbimden gelen… bir ömür boyu boynumda değil de yüreğimin en güzel yerinde olacak CAN nefesimsin…

********************************************** 

 
Ve işte budur dediğim videoyla başbaşa bırakıyorum sizi... Sevgili; önüne hediyeler yığan değil,seninle aynı hayatı paylaşandır. Sana CAN bağışlayandır, canla başla seninle olandır, yanında olandır...